Historia Szczawnicy

Pierwsze wzmianki dotyczące Szczawnicy pochodzą z 1413 roku. Wówczas Władysław Jagiełło zapisał Abrahamowi z Goszyc 400 florenów. W dokumentach wymieniono także nazwy – Szczawnica Niżna i Wyżna. Nazwa miejscowości pochodziła od kwaśnych wód, które temtejsi górale zwali szczawami. Do końca XVIII wieku Szczawnica stanowiła część starostwa Czorsztyńskiego. W połowie XIX wieku miejscowość zaczęła rozwijać się jako uzdrowisko. Jej właściciel - Juzef Szalay, poświęcił 40 lat życia na to, by ciągle rozwijać Szczawnicę. Wówczas wybudowano pensjonaty, budynki zdrojowe i łazienki. Powstała też oprawa architektoniczna odkrytych źródeł: Anieli, Heleny, Jana, Szymona, Magdaleny i Walerii. Unowocześniono park zdrojowy i zbudowano kaplicę zdrojową. Przed śmiercią właściciel Szczawnicy zapisał zakład zdrojowy Akademii Umiejętności

w Krakowie. W latach 1880-1884 uporządkowano park, wybudowano dworek gościnny i zakończono budowę drogi prowadzącej przez Pieniny do Czerwonego Klasztoru. W roku 1909 Szczawnica przeszła w ręce Adama Stadnickiego, który ujął nowe źródła, wyremontował domy zdrojowe i poszerzył park górny o tereny Połonin. W latach 1933-1936 stworzono również inhalatorium z pierwszymi w kraju komorami pneumatycznymi. Elektryfikacja Szczawnicy rozpoczęła się w roku 1935, a kanalizacja w 1937. Dynamiczny rozwój Szczawnicy został przerwany przez wybuch II Wojny Światowej. W 1948 roku uzdrowisko przejął skarb państwa. Wówczas też powstały sanatoria branżowe i zakład przyrodo-leczniczy.

Szczawnica otrzymała prawa miejskie18 Lipca 1962 roku. Odtąd jest jedną z najbardziej znanych i renomowanych miejscowości uzdrowiskowych w całej Polsce.